Friday, November 12, 2010

மெய் பிம்பமாய் நீ

நீ
சென்ற பின் தான்
ஒவ்வொரு கணமும்
மனம் ஏங்குகிறது
ஏதாவது பேசியிருக்கலாமென்று

உனைபற்றி
எழுதும் போது மட்டும்
ஏனோ நான்
கவிதாயினியாகி விடுகிறேன்

நீ பேசிய
வார்த்தைகள்
ஒவ்வொன்றும் வரி பிறழாமல்
புதைந்துள்ளது என் மனதில்
அழிவற்ற நிலையில்
காதல் பதிவுகளாக

உன்
கோபப்பார்வை
ஒன்று மட்டும் போதுமா...
உன் நினைவுகளை
அடியோடு வேரறுக்க?

என் மூளையின் நியூட்ரான்கள்
ஒவ்வொன்றிலும்
பதிந்திருக்கிறது உன் முகம்
அழிக்க இயலாத மெய்ப்பிம்பங்களாய்...


பிம்பங்கள் அழியும் போது
சேர்ந்த அழியும்
பிணைந்து கிடக்கும்
என் உயிரும்...